Wandelend op de Via Alpina, word ik meermaals ongevraagd geconfronteerd met het thema perspectief in brede zin, van visueel tot existentieel; en stel ik mijzelf de vraag hoe perspectief ons wereldbeeld bepaalt. Wie zich wel eens waagt aan wat huiskamerfilosofie kan gezellig meedenken of tegendenken. Het wandeltempo vertraagt automatisch de hectiek van alledag. Tijdens het ritmische voortbewegen is er voldoende tijd en ruimte om wat te mijmeren, filosoferen, denkbeelden te overwegen. Buiten dat wandelen evolutionair gezien onze meest natuurlijke beweging is, is het ook een uitstekend alternatief voor meditatie, wanneer je geen fan bent van blote voeten en strakke leggings. De cadans van je benen, brengt je als vanzelf in een staat van vervoering, en dat terwijl je zo lekker down to earth blijft.
De bergketens zijn een perfecte metafoor voor het perspectief van de waarneming. Lopend op een richel op 2200 meter hoogte lijkt de gehele wereld immers klein en overzichtelijk. Na de afdaling rijzen de majestueuze pieken weer tot in de hemel. Wat klein was, blijkt nu reusachtig. Is dit werkelijk hetzelfde beeld? Het perspectief kleurt de totale waarneming, en wat is hierbij nu de waarheid? Wellicht beter, bestaat er wel één waarheid? Of zouden we ‘de waarheid’ kunnen zien als een momentopname? En hoe verhoudt ‘de waarheid’ zich dan tot ‘mijn waarheid’. Zijn dit twee begrippen van hetzelfde of staan deze totaal los van elkaar. De ene vraag leidt automatisch tot een volgende, gelukkig geeft de Via Alpina 20 dagtochten tijd voor het vinden van mogelijke antwoorden…
Vertaald naar het dagelijkse leven is elke kant van een verhaal anders, wat we bij onze eerste indruk en snelle oordeel nog wel eens uit het oog kunnen verliezen. We zijn ons dikwijls weinig bewust van de enorme invloed van omgevingsfactoren. Daarbij nog niet eens onze eigen gemoedstoestand meegenomen die onze zenuwenimpulsen nog eens extra beïnvloeden. Objectiviteit is iets voor computers, al worden die hedendaags ook door allerlei algoritmen verstoord. Aangezien onze hersen liever lui dan moe zijn, wandelen de zenuwimpulsen graag over gebaande paden en snelwegen in plaats van een eigen route door het struikgewas te zoeken. Vul dit aan met een beetje dagelijkse pressure en een mening is snel gevormd, ‘de ander’ direct veroordeeld, een reactie vliegensvlug uitgelokt en een controversiële mediapost in een handomdraai gemaakt…..
Zouden we dan niet af en toe terug moeten naar tijd van de Stoa, om de tijd te nemen een rondje te ijsberen, meningen te beproeven. Discussiërend, met Plato en Aristoteles in onze 'hinterkopf', over de rede en de redelijkheid, zin van het leven, goed & kwaad en natuurlijk geluk?! Te beginnen met af en toe even ons snelle oordeel laten varen… en de neiging overal direct een mening over te vormen, af en toe bewust te onderdrukken?
Also, genoeg stof tot nadenken....oder?
Socrates: "Het geheim van geluk vind je niet in het zoeken naar meer, maar in het genieten van minder."
Plato: "De mens die alles wat hem gelukkig maakt laat afhangen van zichzelf en niet van andere mensen heeft de beste methode gevonden voor een gelukkig leven."
Foto's Kandersteg - Oeschingersee
Via ALpina: Etappe 17 Gstaad - l'Etivaz
