De natuur ontwaakt traag deze lente. Dan ineens scheurt het landschap open. Riviertjes zwellen aan tot modderige stromen, de bergen zweten de winterziekte uit. Om daarna herboren te worden. Helgroene schakeringen krijgen de overhand, witte bloesem en gele velden vol boterbloemen en koolzaad. Ze laat zich horen met gekwetter, geritsel, gebulder, alles komt weer in beweging en stroomversnelling. Als een permeabel membraan zuig ik me eraan vast en neem alle licht in mij op, wil deze lente ook weer verlicht worden.
De route is precies zoals ik mij ‘m herinner. De kaart in m’n hoofd geprent als een zeefdruk. Dat gaat automatisch, opgeslagen op de harde schijf om daar jaren bewaard te blijven; wie weet zelfs een heel leven. Ik ben niet het type dat blijft, als iets me niet zint. Niet direct, maar nadat het langer suddert onderhuids. Geruisloos en onaangekondigd knijp ik er tussenuit. Net als een wolk, die een 4000 meter hoge berg kan doen verhullen. Je kijkt om, en verwacht wat er altijd was. Nu het weg is, vraag je je af of het überhaupt wel heeft bestaan. De wolk omsingelt de berg en je weet nooit wanneer die zich weer laat zien.
Een wolkeloze hemel lijkt perfect, doch des te langer je ernaar kijkt een tikkeltje saai en langzaam verliest je de interesse. Een soort zoveelste 'tiktok' model met dezelfde lange hairextensions, opgespoten lippen en getatoeëerde wenkbrauwen.
Wolken daarentegen zijn de gangmakers van de lente. Mysterieus, grillig, dampend en voortrazend in de vallei. Als een losgeslagen paard. Onvoorspelbaar hangen ze laag, stijgen op en vormen een zevenkoppige draak. Dreigend stapelen ze zich op een ander, vertwijfeld denk je aan welke kernreactie Poetin in Rusland op de wereld losgelaten heeft. Met bulderend geweld stortten ze flitsen uit over de toppen en echoot de donderslag nog lang na. Het zijn de verlichters van het voorjaar, leven in de brouwerij.
Ken je die momenten dat je hoopt dat niemand je heeft gezien. Vluchtig omkijken en dan even ongegeneerd aan je kruis krabben, een slok alcohol uit de binnenzak tegen de onrust of alleen op de oneven stoeptegels staan om naderend onheil te voorkomen.
Als een kleuter die z’n handen voor z’n gezicht houdt en denkt onzichtbaar te zijn. Gewoontes die we graag verbergen voor ‘de ander’. Angst om van onze troon te vallen. Of omgekeerd, degene die je bewondert, valt ineens een treetje lager. Dat grote voorbeeld blijkt ook ineens maar gewoon een mens. Dat willen we toch helemaal niet, we willen kunnen bewonderen om onszelf daaraan op te trekken, ons te laten verlichten.
Toch, de meest wonderlijkste schepsels vind je niet in uitzonderlijke prestaties, aangeprijst als genie, op een sokkel; die zijn niet van steen. Zij maken eenvoudigweg je dag plotseling een stukje mooier.
Wandelend op een alp is daar ineens oud swingkoning Bärti met z’n stübli, waar de tijd heeft stilgestaan. Die spontaan z’n Schwyzerorgeli van stal haalt en waar de huisgemaakte schnaps rijkelijk vloeit. Er wordt gelachen en gezongen. Iedereen is welkom en laat zich overhalen tot oneindig veel laatste rondjes en afzakkertjes.
De collega die na zestig levensjaren vol levensvreugd verteld over de mountainbiketour afgelopen weekend, foto’s laat zien en nog altijd even verwonderd blijft over de schoonheid van de natuur. Met glimmende ogen, stralend, nog lang niet levensmoe.
Hij wijst haar liefdevol in de verte iets aan, een rode wouw die cirkelt op de thermiek en ineens naar de bodem duikt, dan lopen ze samen verder, gearmd.
De man in de trein, extravagant gekleed met hoge hoed en kleurrijk kostuum. De trein is vol, maar de plaats naast hem blijft leeg. Angst voor conversatie en het onbekende. Tot het niet anders gaat, prachtige verhalen worden verteld, een kring luisteraars vormt zich om hem heen.
Allemaal voorbijgangers, als wolken in de hemel; die je even aansteken, inspireren, een glimlach bezorgen en…. verlichten.
foto's Isenfluh
Foto's Glarus Murgsee
