Welriekend stijgen geluiden op uit de ecotoiletten. Gestommel en gekraak op de houten vliering. Een waterkan wordt gevuld. Snel naar buiten, het ontwaken en de ochtendrituelen ontvluchten. Heel even nog de stilte van de vroege ochtend vasthouden. De zon is al op, verbergt zich nog en gunt nu alleen de westelijke toppen rondom de Grialetsch gletsjer haar licht. Contrast thematiseert deze heldere morgen. Serene rust, natuurlijke geluiden weerkaatsen tussen de bergen. Een schichtig murmeltier jankt, een ruisende stroom brengt water het dal in, gruis onder m’n voeten. Verderop kraakt wat gletsjerijs. Doch blijft zij op afstand, ze lijkt zich steeds verder terug te willen trekken van de mens. De avonturiers, die haar toch willen bedwingen laat ze ploeteren. Ze geeft zich niet zomaar gewonnen. Soms jeukt het, laat ze zich krabben door de steigijzers. Af en toe een koude rilling, stenen schieten los en rollen ongecontroleerd omlaag. Zij bepaalt waar en hoe, even de nietigheid en nederigheid van ons bestaan benadrukken.
Het maanlandschap, bezaaid met stenen, is het nalatenschap vanwaar het gletsjerijs al langer verdwenen is. Zelfs op 2500 meter hoogte laat de opgewarmde aardbol de hedendaagse nomaden zweten. Zij geven hun oermens de ruimte, zonder zich daarvan bewust te zijn. Onbereikbaar voor sociale media willen ze weer van plaats naar plaats, ’terug naar zichzelf’, noemen ze het.
Voortbewegen, aankomen, onderdompelen in het wassende water, aarden. Hun verhalen delen boven een stomende pan koolhydraten, waar gezamenlijk uit gegeten wordt. De onbekende daarna bekend geworden. Als het vuur gedoofd is, ligt de hele stam weer bij elkaar. Zo de koudere nacht met elkaars lichaamswarmte en geurende feromonen doorbrengen. Om de volgende ochtend weer verder te trekken. Net als duizenden jaren geleden.
Een ander deel van onze soort vermijdt liever de ‘oermens in zich’. Zij transformeren in de zomervakantie tot witbuikjes bultrug, en vegeteren dag na dag aan de rand van een subtropisch zwembad. Moeder natuur steekt hier dit jaar met een flinke portie humor & ironie een stokje voor. Schudt ze stuk voor stuk wakker. Tijd om weer even echte adrenaline door de aderen te jakkeren, in tegenstelling tot de mentale stress van alledag. Ze gooit met hagelstenen, drijft de temperatuur op en zeeën van vuur jagen de moderne mens als wilde dieren terug in hun holen.
In beide gevallen valt de tijdlijn gelijk met het nu. Geen verleden, geen toekomst. Gedachten dwalen, maar nooit veraf. Dan word je met een misstap direct gecorrigeerd. Als herinnering: ‘hier ben je, blijf erbij.’
Enkel de lange zomeravonden bieden nog de kans op een terugblik in de tijd. Als het vuur gedoofd is, na een avond vol opgehaalde herinneringen, geeft het zwakke maanlicht een spoor van licht. In het Keschgebied lijkt de hemel donkerder, de Melkweg duikt vanuit dat niets op als een mysterie. Vallende meteoren, brengen vervlogen lichtjaren terug in het nu. Ook toen al liet de natuur een onmiskenbare indruk achter….
Foto's Davos Keschgebied, Graubunden
Foto's Nepali Highway, Furkapas
Foto's Pontresina, Corvatsch
