De dagen en maanden vliegen voorbij, er is zoveel te doen en zoveel te zien. Elke berg moet ik op, elke vrije dag de neus in de wind en nog steeds telkens kippenvel. Als een jachthond, die elke keer met hetzelfde ontembare enthousiasme jankt om een geroken spoor te mogen volgen.
Daarom deze zomer plan Via Alpina, 20 etappes over 14 alpenpassen van Noord- naar Zuid-Zwitserland afgewisseld met wat georganiseerde ‘trailruns’ voor conditie- en krachtopbouw als voorbereiding op de Jungfrau, én voor wat extra vermaak onderweg natuurlijk.
Trailrunning, echt zo’n lekker hip Engels woord, klinkt net even wat stoerder dan bosrennen. Bosrennen roept ook net even wat andere associaties op: de bosjes inrennen voor een wildplas; enge man met lange jas achter een boom en daarvoor op de loop zijn. Nee dan het begrip 'trailrun', daar kun je best mee thuiskomen, voor de stoere jogger. Lange wegen en steden zijn uit, smalle paadjes en natuurschoon in. Voor dit speciaal soort jogfestijnen, waarbij een solosport ineens uitgroeit tot een groepssport, is uiteraard een speciale uitrusting (on)nodig. Halleluja voor de sportzaken, die graag adverteren met de absolute relevantie hiervan. Een minirugzak, of eigenlijk meer een tuigje voor extra voedingstoffen onderweg, flitsende schoenen met extra grip, coole Nordic Walking stokken. Waarbij je voorheen met die coole stokken in het bos een outsider was, ben je nu een insider ‘een echte’. Het is zelfs zo, dat je de eerste keren vaak jezelf onderuit haalt (toen je nog aan Nordic Walking deed, werd je wellicht door omstanders onderuit gehaald), aangezien het enige coördinatie en handigheid vergt hiermee om te gaan.
Zwitserland is een uitermate geschikt land voor ‘trailrunning’ en dit fenomeen heeft de laatste jaren aan populariteit gewonnen. Een georganiseerde trailrun gaat in essentie niet om de snelste tijd. Al geeft het mij in aanloop op een bergmarathon toch stiekem wel een gerustgesteld gevoel, wanneer je fitter over de finish lijkt te komen dan sommige medelopers. Andere pluspunten zijn een uitgestippelde prachtige route over onbekend terrein. Dravend in een kudde, over smalle paadjes langs bergstromen die uitgroeien tot kolkende rivieren, de zon straalt warm boven de puntige bergtoppen en beboste hellingen. Begeleid door het ritmische gestamp van voeten op de ondergrond, zweetdruppels als parels op de voorhoofden, vormen de lopers een lange slinger door het adembenemende landschap.
Maar het aller allerleukste aan een georganiseerde trailrun blijven de deelnemers. Ik vind het schitterend om ze te bestuderen en hun energie te voelen. Ik kijk dan voorafgaand aan de start om me heen en zie hoe iedereen zijn of haar rituelen, tenue en geloof heeft. Hoge sokken, lage sokken, wel/geen warming-up, rijen zenuwplasjes, stil of juist uitgelaten. Wachtend op het startschot, voel je de opwinding, benieuwd naar wat er komen gaat…..
Hierbij vallen mij een paar zaken op, (mijn perspectief, geen absolute waarheid): De runners met de duurste en elegantste tenues, gaan voor de schoonheidsprijs. Ze hebben de minste loopkwaliteiten, ze zouden ook showrunners kunnen heten, of het zou kunnen zijn dat ze meedoen als promotors van een bepaald sportmerk. De subgroep fanati’s/profi’s doen allerlei gymnastiekoefeningen voorafgaand aan de start, zijn erg introvert en tijdens de run zien ze alleen de finish.
De overgrote middenmoot zijn de recreatielopers. Een bont gezelschap die je van verre hoort aankomen, er wordt gekletst en gelachen en hun motto is overduidelijk: wij willen genieten en zeker niet winnen, want daar gaat het niet om. In alles is deze groep het meest gemêleerd. Jong, oud, grijs, krom, dik, dun en intercultureel, de afspiegeling van de samenleving present. Mooi om te zien hoe natuurlijk en gemoedelijk iedereen hier samenkomt, terwijl het des te moeilijker lijkt te zijn deze diversiteit in veel organisaties bewust te creëren.
Tot slot de laatste categorie 'de reachers'. Deze groep heeft het minimaal 25 km lange rondje onderschat, danwel zich ingeschreven na een paar pilsjes wanneer alles een goed idee lijkt. Met hen leef je als toeschouwer pas echt mee, daarvoor klap en juich je net iets harder, met als doel een lach op de verbeten gezichten. Hoe dan ook, er zijn alleen maar winnaars. Naast de zelfoverwinning van het uitlopen of wellicht een podiumplaats, blijft de mooiste prijs de tocht zelf. Die valt niet uit te drukken in medailles, maar kun je enkel ervaren door te voelen, luisteren en zien van al het moois onderweg.
Foto's: Davos Swiss Alpine trail & Stoos
Via Alpina etappe Engstlenalp - Meiringen
