Hoe staat het eigenlijk met onze worklife balance? In de jager/verzamelaar tijd besteedden we gemiddeld 15 uur per week aan ‘werk’ . Dit werk had een vrijwel direct nut en resultaat, namelijk voedselvoorziening danwel voortplanting. Daarnaast bleef er veel vrije tijd over voor sociale ontspanning, spel, sterke verhalen vertellen en filosofie. In de middagzon dutten onder een boom, potje schaak, grillen. Alle revoluties en ontwikkelingen nadien hebben geleid tot ons hectische, overvolle en dikwijls onnodig gecompliceerde bestaan. Er rest slechts nog één juist antwoord op de vraag, "hoe gaat het?" Namelijk ‘druk’. Eeuwig worstelend met zingeving en ambitie, zoals velen in deze tijd volgt er al snel een schuldgevoel bij vrije oningevulde dagen. Zou ik mijn capaciteiten niet beter kunnen benutten door…. Gerustgesteld las ik op mijn lege en compleet zinloze ochtend in een onderzoek van de Erasmus universiteit dat we veel gelukkiger worden van tijd doorbrengen met vrienden, gezin, wandelen en sporten. Werk is slechts één ingrediënt van het leven en een maaltijd met maar één ingrediënt is niet alleen saai en smaakloos, het blijft ons ook niet bij in onze herinnering. Variatie alhier het codewoord voor levenskunstenaars. Dit ter harte genomen, werd het enige 'meer' deze vrije dagen het Vierwoudstrekenmeer samen met mijn Zwiterslevenmaat.
Een rondje meer en daarna nooit meer?! Met dit motto op pad de Vierwaldstättensee rond op de Velo. Hoe weet je of je je ergens voorgoed zou kunnen vestigen, zonder elke vierkante meter in de omgeving te hebben besnuffeld, bekeken en aangeraakt. Zoals een hond elke boom of struik op zijn ronde markeert om te laten weten ‘I was here’.
Het blijkt een uitstekende voorjaarstrip, een absolute toeristische aanrader wanneer roadtrips weer mogelijk zijn. De Vierwaldstättenronde is zowel in 1 als 2 etappes te fietsen afhankelijk van (gemotoriseerde)fiets, aantal stops en fitheidslevel. Vanaf Luzern passeren we Küssnacht am Rigi, Weggis, Vitznau; begeleid door een waterig zonnetje, fietstassen goed gevuld. Het wordt steeds zonniger, en niet alleen in ons hart. Vanaf Vitznau wanen we ons op een tropisch eiland, gecompleteerd door boulevard, lakeview en palmbomen. Wat zal dit tevens een geweldige tour de Swiss zijn, wanneer alle horeca weer geopend is en het meer voldoende opgewarmd voor een frisse duik of skinny dip onderweg.
De laatste kilometers ruilen we kanton Schwyz in voor kanton Uri, bekend om zijn warme föhn; een warme sterke luchtstroom vanuit het zuiden. Deze werkt als een windtunnel bij Sisikon. Zon op je kop, wind in de rug; nog een paar kilometer tot Fluelen, waar een jacuzzi en traditonele Eichhof lager op ons wacht voor een gute Erholung.
Ettape 2 slingert van Fluelen over de Seelisberg door Stans en Hergiswill terug naar Luzern. De dag gestart met een frisse wind, zowel binnen als buiten de fietsbroek.
Met trapondersteuning omhoog van Bauen naar Seelisberg. Laatst van bioloog Midas Dekkers opgestoken: “sport is het jezelf zo moeilijk mogelijk maken met zo makkelijk mogelijke spullen.” De gemakkelijke spullen waren zoek. Gecorrigeerd: de stadfiets blijkt heel suitable in de stad, maar ongeschikt voor een klimbos. Zo zijn fietstassen enorm behulpzaam voor het vervoeren van boodschappen, maar onhandig bij traplopen. Deze variant van trapondersteuning geen aanrader.
Het alternatief is het afsnijden van dit deel van de trip met een boottochtje, of over de snelweg door de lange Seelisbergtunnel. Hierdoor mis je dan wel een schitterend stukje natuur en beleving. De inspanning wordt namelijk beloond. Het hoogste punt bekroond met vergezicht en gipfelwijn, gevolgd door een wervelende afdaling van haarspeldbochten met blik op het in zonlicht glinsterende meer; waarvan de kleuren wisselen van smaragdgroen naar turquoise tot diep zeeblauw. Hierna blijft het vrijwel vlak en trap je begeleid door de Stanserhorn en Bürgenstock lichtzwevend de laatste kilometers weg over geplaveide paden. Het centrum van Luzern binnengekomen is het aan rivier de Reuss heerlijk uitrusten met een glaasje take-away Aperol in de namiddagzon. Uitkijkend op de historische Kapelbrug, samen met vele andere weekendgasten. Jong en oud zit bij gebrek aan terrasmeubilair op de ‘oever’ te kletsen, spelen, eten en borrelen. Dat doet me dan weer even terugdenken aan de jagers/verzamelaars in een modern jasje.
Korte bijlage: dealen met zadelpijn. Fietsen is sneller dan wandelen en het kost beduidend minder energie. Vermoedelijk het grootste nadeel van fietsen is zadelpijn. Wat kenmerkt een goed zadel? Is deze hard of zacht; of wordt met een goed zadel gerefereerd naar eigen unieke lichaamsvorm en voorkeur? Het antwoord vergelijkbaar met het advies in een (bedden)winkel waar je niets mee kunt, ‘ja het is afhankelijk van wat bij u past of wat voor u goed aanvoelt?’. Na 5 uur op een zadel voelt simpelweg niets meer goed aan, hard of zacht, voor of achterbips het is allemaal even pijnlijk danwel gevoelloos. 60 % procent van het lichaamsgewicht op dit minimale oppervlak is namelijk eenvoudigweg teveel gevraagd. Goed beschouwd is de fietshouding behoorlijk anti-anatomisch. Instelling en mechaniek komen erg nauw voor langere afstanden, rugklachten veel voorkomend. Ons lichaam is er niet op gebouwd, deze voelt zich het aangenaamst gestrekt gepositioneerd of wandelend op de vlakte; toch heeft de ligfiets nooit een echte doorbraak gevonden.
Ter verlichting zijn er naast dat ‘goede’ zadel allerlei huis-tuin-keuken trucjes in te zetten. Te starten met vaseline in de ochtend, gevolgd door het ondergoed vergeten in de fietsbroek. Bij de lunch bij voorkeur een biefstuk bestellen of meenemen (voor tussen de benen ipv tanden). Na afloop bij de Apero werkt het ijs van de Aperolspritz zeer verkoelend en pijnverlichtend. Andere nuttige hulpmiddelen zijn een pet en zonnebrand. De wind prikt fris op je huid, maar je hoofd is als een zonnepaneel die alle stralen opslaat en deze ’s avonds weer uitstoot. Veel fietsplezier!
Foto's: Vitzau, Weggis, Fluelen, Seelisberg & Beckenried
