Steeds klimmen we een tree verder op de piramide van Maslow; onderdak, voedsel, veiligheid. Geluk prijkt hoog op deze ladder, met de top in de hemel. Maar hoe brengen we deze hemel terug op aarde? Hippe gezondheidsgoeroe ’s bieden graag hun hulp aan in de vorm van peperdure linksgedraaide chia smoothies en vinsyenyasa meditatiesessies in te strakke yogabroekjes. Gelukkig zijn er in deze tijd altijd nog alternatieven en keuzes in overvloed….
Zo ook op het Brainwash festival, ergens in de tijd dat Corona nog niet bestond, was de zoektocht naar geluk een veelbesproken thema. Eén van de sprekers had een overtuigend betoog dat het hebben van een doel bijdraagt aan het ervaren van geluk. Het doel an sich, werd totaal ondergeschikt geacht; met het namaken van de Titanic in lucifersstokjes als voorbeeld. Of, wie zich deze nog herinnert; ‘geef je leven zin, toe meisjes wordt boerin’.
Het skiseizoen loopt ten einde, de zwarte piste way behind; dit vraagt om een nieuwe uitdaging. De Jungfrau bergmarathon lopen een logische keuze, daar het Zwitserse land bulkt van de bergen.
Training kost vele vrije uren, die dan niet met andere nuttige levensreddende of barmhartige zaken hoeven te worden opgevuld. Om verveling te voorkomen kan er telkens weer voor een andere hoogste punt gekozen worden, zodat je ook nog eens iets van dit bizar mooie land ziet. Daarbij continue verheugend op de runners high. Een mythische term onder hardlopers, wat een minder sportieve sterveling associeert met de prettige beneveling na het roken van een joint, of een uit de hand gelopen vrijdagmiddagborrel.
Onderweg voel ik mij als de reporter van man bijt hond onderweg van Trapgat naar Baurnhofen, kijkend wat de mensen thuis aan het doen zijn. Hijgend, stomend, stampend door het Entlebucher land waar het leven nog puur en overzichtelijk is. Waar de koeien mooier zijn dan de vrouwen, de mannen nog pijp roken en er overal letterlijk een flinke bos hout voor de deur ligt. Baarden en knoestige knuisten, kromme knieën en kranige Körpers, die in hun leven al veel handenarbeid hebben verricht. De huizen nog van hout, met een balkon waar je op elk moment een jodelconcert verwacht. Als herkenningspunt in elk dorp een altijd wit kerkje en een bakker met altijd frissche Gipfeli. Huisimkers en honing langs de weg voor de zoetekauw, kruidige alpkäse voor de hartige trek.
Voor de rating is Strava is compleet overbodig, er zijn gegarandeerd minimaal 2 volgers: de blaffende boerderijhond die graag het tempo kortstondig opschroeft én de rode wouw die als een drone boven je hoofd cirkelt op de thermiek in de lucht.
Tijdens een andere trainingssessie in het Eigenthal is het net of er geen sneeuw en winter is geweest. De bewegwijzering van de schneeschuheroute is het enige wat hier nog aan herinnert. Hier en daar toch nog een restje, de lentezon warm. Op verschillende plekken wordt er hout gezaagd. De zoete geur van dennen en hars, dringt diep je neus binnen. De vogels kwetteren luidruchtig en de eerste alpenbloemen duiken op in het gras. Als de middagzon dan de Pilatus verlicht, je de lentezon voelt op je huid, is het net of de hele wereld ter plekke weer opnieuw geboren wordt. Plotseling volgt het besef, misschien is dit wel die hemel op aarde; het overvalt je een kortstondig moment, snel weer verstoord door het leven van alledag. Of……. is dit dan toch even de runners high geweest?
Foto's: Glaubenberg - Jänzi/Schupfheim - Farnere/Eigenthal
