Tijdens mijn tochtje in de altijd schitterende Zwitserse natuur, kan ik het niet laten eens mijn eigen soort de homo sapiens van afstand en met een glimlach te observeren.
Wanneer de temperatuur na de wintermaanden weer boven de 15 graden uitsteekt, zie je deze soort in grote getalen de velden intrekken. Veelal in tweetallen of kleine groepjes gaan de soortgenoten zij aan zij op pad naar grazige weiden. Ze voelen zich het comfortabelst op een verhoging in het landschap, waar zij alles goed kunnen
overzien met betrekking tot hun natuurlijke vijanden. Ook al zijn die in hun leefgebied nauwelijks meer aanwezig. Zo durft het merendeel het aan neer te strijken bij de drinkplaats en doen zich tegoed aan calorierijk voedsel. Gezapig tonen ze hun overwegend witte vel, reflecterend in het zonlicht, een teken dat ze op hun gemak zijn.
Na de maaltijd liggen of zitten ze wat te soezen en geroezemoes weerkaatst tussen de bergen. Een homogeen type is het echter niet. Klein en groot, dik en dun, lange stelten en korte pootjes; alles is vertegenwoordigd. Van opvallend uitgedost, overwegend de vruchtbare exemplaren, tot identiek uitziende paartjes op leeftijd. Bij passeren laten ze elkaar hun tanden zien en klinken klanken van herkenning. Wanneer de zon het landschap oranje kleurt, trekken ze zich op een enkeling na terug en neemt het gezang van de vogels weer de overhand.
foto: Menzberg - Napf
