Bezing, Oh muze bezing mij….daarmee startte in de tijd van de Grieken een goede vertelling ofwel een sterk verhaal; zo ook Homeros zijn Ilias en Odyssee. Deze eerste zin klinkt als muziek in mijn oren, een zoete herinnering aan heldenverhalen van weleer. Waar, in die tijd, een muze een godin was van kunst & wetenschap, staat muze hedendaags synoniem voor inspiratiebron. Laat ditmaal de ontpoppende lente mijn muze zijn en het seizoen van wedergeboorte bezingen. Het is mijn eerste lente in Zwitserland en die openbaart zich zo: Velden met bloeiend koolzaad, fruitbomen in volle glorie, vergeet-me-nietjes, valkruid, diepblauwe gentiaan, alpmadeliefjes. Een gele gloed over de frisgroene velden met weidebloemen, op de achtergrond glooiende heuvels waarop je elke moment Bilbo en Frodo verwacht. Oneindig veel tinten groen overheersen het kleurenpalet op de beboste hellingen; in een mum van tijd zijn dorre takken vervangen door heldergroene twijgjes, knoppen en bloemen.
The new green deal, een lust voor het oog. Compleet anders weer dan de herfstkleuren en de winterse vergezichten. Nog steeds kan ik niet kiezen welk seizoen mijn favoriet is. De strijd in de 'seizoen van het jaar verkiezing' van Zwitserland blijft nog onbeslist. Ondertussen kwetteren de vele vogels onder een staalblauwe hemel. De wereld ontpopt zich hier zoals de rups zich ontdoet van zijn vel en opbloeit tot een vlinder.
Subjectief gemeten heeft Zwitserland een hoger aantal zonuren dan Nederland. De zon heeft daarbij een verrassend impact op het landschap. Ik vermoed zelfs dat de zon op cursus is geweest bij illusionist Hans Klok. Zij bezit het vermogen iets grijs, grauws en druilerigs om te toveren in een paradijs. Dit ontstijgt de verbeelding, en vindt geregeld plaats in een handomdraai, of zoals bij Hans Klok die één keer met z’n armen zwaait en met z’n haren wappert. Waarna hatsiebomboem de mist optrekt en er bliksemsnel een metamorfose blijkt te hebben plaatsgevonden, waardoor er een totaal ander shot verschijnt voor de lens.
De Zwitsers zijn dan ook graag buiten, vrijwel elke woning heeft een balkon: koud, warm, winter, zomer het is altijd buitentijd. In de natuur, langs de wandelpaden; alles is er op ingericht buiten te recreëren. Op vele mooie plekken aan de bosrand een vuurplaats, barbecue en een goedgevuld houthok. Voor een paar Francen een hele dag warmte en plezier.
Waar vroeger de oude Grieken zich een ongeluk offerden aan de verschillende goden, grilleren wij met hetzelfde enthousiaste op de hiervoor beschikbare plaatsen. Wanneer er iets te vieren valt of zomaar, in de buitenlucht op een barbecueplaats. Het enige onderscheid is dat wij het zelf oppeuzelen, waardoor obesitas op de loer ligt. De Grieken waren zo gek nog niet, wel het plezier van vuur stoken en samenzijn, geluk afroepen door de juiste God vet te mesten en zelf lekker slank blijven.
Mocht je dan toch niet zoveel met godsdienst op hebben, dan is er altijd nog de Romeinse variant van anti-obesitas grillieren. Maximaal innemen, en tegelijk voorkomen dat het voedsel het darmstelsel bereikt door het daarna weer uit te kotsen. Effectief zeker, passend bij een healthy lifestyle discutabel. Hoe dan ook: ‘maak je niet dik, dun is de mode’…..
Tot slot; wat mij in dit seizoen enorm fascineert is de afzonderlijke groeiwijze van alle flora en fauna. Als voorbeeld de vroege sneeuwklokjes, narcissen opgevolgd door bloeiende velden met paardenbloemen, de magnolia en appelbloesem. In de natuur groeit en rijpt alles op zijn of haar eigen tempo, geen mens die dat tegenhoudt. Alle flora hebben hun eigen tijdspad voor hun ‘moment of fame’ om te schitteren. Zoveel diversiteit, wat een charme. Kortstondig of langdurig; groeiers en bloeiers; vroegpiekers en laatbloeiers. Waarbij hoor je zelf? Vind je het één beter dan het andere, of is alles juist allermooist en op z’n best in zijn eigen essentie en ritme. Het is bekend dat bij de geboorte al een groot deel van onze genetische potentie vastligt. Een sprinter wordt bijvoorbeeld nooit een goede marathonloper en vice versa. Hoe hard je ook traint, wilt en je best doet, onze biologische adaptatie kent haar grenzen dikwijls beter dan jijzelf….. Al wandelend over het bloemenpad van de Rigi laat ik mijn gedachten eens gaan over deze stelling: ‘besluit je je lijf aan te passen aan je mentale wensen of mee te buigen en groeien naar waar jouw potentie ligt. Leun je achterover en laat je je meevoeren met de stroom of heb je een koppige wil en zwem je desondanks tegendraads?’ Een goed of fout is er niet, maar als ik zo uitkijk over een zonnige Vierwaldstättensee met panoramaview, besluit ik dat ik momenteel in ieder geval eens even lekker achterover ga leunen in het gras.
