Het was afgelopen zondag weer zo’n dag en daarbij exact een jaar geleden waarop ik de brief postte voor het ingang zetten van dit Zwitserleven. Hoe kwam ik eigenlijk op het idee? Was het de zin van het leven die me aanmoedigde nieuwe ervaringen op te doen, aangezien ik altijd easily distracted ben als een situatie zich stabiliseert.
De behoefte aan een nieuw levensdoel terwijl mijn dertiger vrienden zich bewegen in de richting van koophuizen, hypotheken, verbouwingen, kinderen. Was het de angst om over te blijven en hier continue mee geconfronteerd te worden? De outsider, stand-a-lone aan wie iedereen op een kinderverjaardag een meelijwekkend blik schenkt en zich stiekem afvraagt welk genetisch defect je hebt? De afwezige oerdrang tot voortplanting en conformatie aan de mean, met als uithangbord de lease-auto en bakfietsfiets? De roep naar vrijheid, ‘nu kan het nog’, en letterlijk afstand nemen, vermengd met de verleidelijke geur van avontuur?
De combinatie van alle ingrediënten maken uiteindelijk een werelds gerecht.
De zin van het leven blijkt ook hier te complex om binnen vier maanden op te lossen. De zin in het leven is echter eenvoudig. In de filosofie van de Stoïcijnen staat de zin in het leven vrij vertaald gelijk aan geluk. Kortom een ordinaire gelukszoeker in Zwitserland. Vrij van enig bezit, de studentenkamer is als een tiny house, met minimale milieubelasting. Het speelveld buiten des te groter, met geregeld zo’n extreem zonnige winterdag, waarvan je hoopt dat diezelfde zon nooit meer ondergaat. Het overvalt je en op elk moment van de dag is de lichtinval op de bergtoppen anders. De kleuren veranderen continu, van diepblauw tot bijna paars en weer terug naar babyblue. De gloed die over de besneeuwde toppen valt is als een zijden deken. Aan de horizon blinkt aaibaar fluweel. Wanneer je dan dansend op ski’s de piste afglijdt en je loert een beetje om je heen, dan overvalt een gevoel van pure blijdschap, energie en levenslust. Af en toe gevolgd door een gedachte van wat als ik niet….wederom zoals ons brein bevestigingen zoekt in wat we toch al geloven, word ik wederom bevestigd in de overtuiging; er zijn vaak honderd redenen om iets niet te doen, maar juist die ene reden om het wél te doen zou al genoeg moeten zijn. (komt een vrouw bij de dokter, Kluun).
Foto's: Melchsee-Frutt, kanton Obwalden
