Een genadige wind waait, bijt zich vast, raast, beukt, pakt op en smijt. Buldert … Het is moeilijk elkaar te verstaan. De föhnwolken kondigden hem al aan, begeleid door een snijdende kou; vroeg voor de nazomer. Op Alp Grüm, trekken de laatste bezoekers de warme hut binnen, de laatste zonnestralen verdwijnen achter de Palügletscher. Een dampend bord Polenta wordt geserveerd, met of zonder vlees. De ramen beslaan, geroezemoes stijgt op. Er wordt hongerig gekauwd, hete adem geblust met witte wijn. In de hoek speelt iemand piano. Het leven van alledag, 25 km verwijderd van de Italiaanse grens. Nog twee weken, voor alles sluit en wacht op een volgend voorjaar.
De ochtend is kil, de winter halfweg. De wind zwelt aan, een koude rilling doet je dieper wegkruipen in je jas. Val Poschiavo verwelkomt zijn bezoekers vandaag graag met veel volume.
Daarna reis ik alleen. Soms is de avond ongemak, soms verrassende ontmoetingen en wordt het leven gevierd en beklonken: “La Vita é Bella”, ondergedompeld in het moment, begeleid door muziek van weleer.
Voortrazend over half verlaten bergpassen. De regen van de afgelopen nacht is als sneeuw op de toppen blijven kleven. Van Fluela naar Zernez, via de Ofenpas naar Mustair tot Passo dello Stelvio, Italia. In dit alfabet van wegen komen alleen de letters S en Z voor, met vele, ja vele herhalingen.
Grandioos, steil, overweldigend; ook na deze ervaring denk ik voor de volgende 24 uur weer even dat mijn leven compleet en voltooid is.
Aan het Comomeer in dubio; een snelle hap in vorm van halfkoude slappe pizza uit een stuk karton. Of het ongemak negeren. Compromis, mobiele telefoon mee voor de afleiding. Enigszins nerveus neem ik plaats. Als zij jou zien, zie jij hen ook. Carpaccio met truffel vermalend, de verfijnde smaken spatten uiteen tegen m’n gehemelte. Langzaam de moed te gluren, daarna vrijmoedig in het rond te staren. Rechts een stel: zij keurig gekleed, hij wat sjofel, leeftijdskloof, wat zou hen verbinden?
Een groep mannen maakt luidruchtig hun entree, joviaal wordt er wijn besteld en gelachen. Zijn het vrienden, familie, studiegenoten? Wekelijks treffen of eenmalige reünie? Wie is de aanvoerder, wie de underdog?
Een man van middelbare leeftijd met zijn twee kleinzoons, die ongegeneerd spelen met de zorgvuldig huisgemaakte tagliatelle. Opa probeert te verdoezelen. Waar is oma? Tagliatelle Verde met zeevruchten, slierten op je broek en stukjes op je kin. Bedachtzaam zijn nu, niemand die je daarop wijst.
De rit terug aangenaam fris, de temperatuur zakt evenredig met het stijgingspercentage op de Malojapas tot net boven het vriespunt. De eerste sneeuw maakt de toppen hoger en de vergezichten zijn adembenemend mooi. Op de Albulapas denk ik aan oliebollen met poedersuiker.
Langzaam kom ik erin, wordt de nieuwe jas vertrouwd en wil ik ‘m misschien wel niet meer missen, regelmatig even aantrekken en in de spiegel bekijken of die me nog staat. Steeds meer opportunisme bij het maken van nieuwe plannen, inspraak zonder tegenspraak. Er is nog zoveel te zien, te ontdekken. De avond steeds minder ongemak…..
foto's: Engadin - Pontresina - Alp Grüm - Brusio
Foto's: Passo dello Stelvio
Foto's: Lake Como
Foto's: Malojapas & Albulapas
