Alle schaapjes op het droge

lotjetoe

5 aug 20243 minuten om te lezen

Hoog boven de smaragd blauwgroene Vierwaldstättersee graast een kudde schapen vreedzaam op de steile helling van Gitschen. Af en toe galmt de blaf van hun beschermengel, bij het signaleren van een mogelijke bedreiging. Eveneens wit en wollig gaan ze op in de menigte, enkel als je de kudde nadert zullen deze witte reuzen zich laten gelden.

De smalle weg slingert klein Isenthal in. Tot een steile wand van de Uri Rotstock het einde van de wereld aankondigt. Een groepje jonge koeien komt nieuwsgierig kijken bij het onverwachte bezoek. Springt enthousiast en uitgelaten door de fris aangekomen schaapskudde en stuift ze uiteen. Twee border collies wachten rillend van adrenaline op het commando ze weer bijeen te drijven. Langzaam verplaatst dit vloeibare lichaam zich in de gewenste richting.

Joeliejoeliejoeliejoe, sik sik sik sik… lokkend met oud brood volgen de beesten de herderin de alp op, enkel te voet bereikbaar. Af en toe beproeft één van de dieren hun vrijheid, naar grazige weiden in het Hof van Eden, tot een knauw in een achterpoot ze doet ontwaken. Groepsdruk doet de rest. Tamelijk soepel komen zelfs de kleinsten klauterend en struikelend over de kronkelende boomwortels ongeschonden bij hun nieuwe kamp aan.

Geduld en standvastigheid noodzakelijke eigenschappen in de vacature tot alpherder. Er wacht een eenvoudig bestaan, doch zeker niet te verwarren met armoedig. Je zou het zeer rijk kunnen noemen zelfs. Serene ochtenden; daar tegenover staand noeste arbeid in de buitenlucht. De dieren zijn altijd een reden om op te staan. Ondanks een hoop gemekker, geen geblaat van overprikkelde collega’s bij de koffie automaat. In de namiddagzon een kop thee, alle schaapjes op het droge…

En… waar leef jij voor? Bij welk pompstation tank jij energie?

Wijdbeens staat hij nog fier overeind. Z'n tijd ver vooruit, hij was de generatie Alfa hemzelf. De tijd raast, genadig of ongenadig. 25 jaar leiderschap, een levenswerk. Een paar handjes vol vereeuwigen hem in rijmende zinsneden. Wat heeft het hem opgeleverd z'n nek uit te steken, buiten wat extra voortplantingsmogelijkheden? De volgende morgen al vergeten, zijn plaats ingenomen en de wereld draait verder om z’n as.

Fris groen verdringt elkaar om belicht te worden. Hoe hoger, des te meer licht is er bereikbaar om op te vangen. Reikhalzend willen ze naar boven. Veel gekwetter, veel kleur. Op de top is het ineens stil, op hier en daar een langstrekkende koude windvlaag na. De zomer start laat in Maloja.

Sterke spieren op knerpend grind. Kedekedeng, heen en weer, tik tok pendule.

Ritmische beweging naar en van. Als de wereld nog slaapt is de morgen mijn vriend.

Een handje vol mensen als voer voor de kippen uitgestrooid over het panorama boven Corviglia. Murmeltieren razen voorbij met hun koddige lijven, richten zich op, muisstil voor ze zich weer in hun holen verschuilen, wanneer colonnes dagjesmensen door de gondels worden afgezet.

Het licht van Segantini valt als vanzelf in je ogen, de toppen kleuren rood in de korte overgang bij de dageraad. Het ochtendlicht glijdt langzaam de helling naar beneden als van een luie glijbaan. Tot alles bij het oude is en de magie van de morgenstonde verdwenen, alsof ze nooit heeft bestaan. De koeien grazen ongestoord verder. Misschien is dit wel de essentie van ons bestaan?

Stenen klinken als ze op elkaar ketsen onder het gewicht van de voetstappen. Desolaat en verlaten, donkere wolken werpen schaduwen. Hier ben je op jezelf aangewezen, het scherpt je zintuigen. De geur van angst wordt verdreven door de smaak van vrijheid.

Ook op deze top zijn de bezoekers stil. Op 3000 meter valt er niets meer te zeggen. Een groep alpenkauwen zwermt kaaiend rond Macun.

Daar telt een herder z’n kudde. Neemt ongestoord een trek van z’n kromme sigaar.

Rook kringelt in de lucht, net wanneer de zon haar goud in het water stort.

Ah, alle(s) compleet, de geur van koffie dringt door het raam naar buiten.

Alle schaapjes op het droge…..

Foto's: Schafalp Isenthal