Een ijzige kou, kippenvel, -13 op het schakelbord bij de ingang. De straat zou leeg moeten zijn. Dribbelend en stampvoetend wacht een kudde ongeduldig achter de dranghekken, na het startsein rennen ze erop los. De kou lijkt hen niet te deren, geen mûh met de kûh… Door het naaldwoud op weg naar de witte duinen. Het dweilorkest veegt de straten schoon. Sneeuwmoleculen lichten glinsterend op en dwarrelen op de meute neer als confetti. Carnaval hangt al in de lucht.
De kleine witte explosies uit de bomen, laten een spoor natuurlijk siervuurwerk achter, voor ze met een lichte plof gaten achterlaten in het sneeuwdek. Op de achtergrond het geronk van een motorzaag, de geur van verse zaagsel verspreidt zich. Ergens sijpelt water onder een bevroren beek. De bovenste ijslaag is een kunstwerk, een installatie, waarmee een modern kunstenaar prijswinnaar op de PrixdeRome zou kunnen worden. Het woud staat er vol mee, geef je zintuigen de kost. Niet voor niets was de natuur de grootste inspiratiebron voor artistiekelingen als Gaudi en Giacometti.
De mooiste dingen vind je dikwijls dichtbij huis, als je er maar oog voor hebt. Ontluikend, ontwapenend kan plots een gelukzalig gevoel je overvallen. Zonder enige aanleiding, verdienste, timing, ongrijpbaar. Vasthouden en opsluiten is wat je wilt, krampachtig aan vastklampen, als een kind dat zijn armen om het been van z’n moeder slaat. Nooit meer loslaten, tot op een onbedachtzaam ogenblik het toch ontglipt. Dan start de tocht, op zoek naar het vervlogen geluk. De denkfout maken daarvoor vooral ver weg te moeten. Ontberingen doorstaan, met samengeknepen billen in het vliegtuig, vervroegd en noodgedwongen kamperen op Schiphol, de trein die uitvalt en het zorgvuldig geplande reisschema in de war schopt. Dan nog wat inpakstress, buikloop, een achtergebleven koffer, een doorgezakte hotelbed, afgezet door die behulpzame taxichauffeur en de telefoon gejat. Blijf toch lekker in de buurt van je eigen bed,
goed voor het milieu en humeur. Is dit dan de enige manier om ons te doen beseffen, dat bij thuiskomst, al het moois gewoon al onder onze voeten lag….?
Zijn het niet altijd de kleine dingen? Na ontwaken, de geur van verse koffie. Een lieveheersbeestje (Glückskever) op het raamkozijn, een wolkendek verlicht met oranje ochtendgloren. Een dag zonder überhaupt verplichtingen.
Op een mistige zondagmiddag doden enkele mannen de tijd met een pot kaarten, spelen geanimeerd. Ze zoeken elkaars blik en een lach verschijnt om hun mond. Nog een ronde Kaffee schnaps wordt aangerukt. De ski’s staan in de hoek, te wachten tot de nevel en sneeuwstorm is overgewaaid. Maar ach wat kan het schelen, ze zijn een middag ‘Sturmfrei’ en nog belangrijker, met elkaar. Er wordt gegrapt, geouwehoerd, gewauweld. Ubunti – ik ben, dus wij zijn - deze Afrikaanse filosofie weergalmt vanmiddag luidkeels tussen de Zwitserse bergen.
Foto's: Arosa
Foto's: Jungfrau regio
Foto's: Pilatus
Foto's: Brienzer Rothorn
