Beenlengteverschil is een medisch verschijnsel dat zich vaak openbaart, in het bijzonder onder de bergpopulatie met een tourski lifestyle. Gemakkelijk nader te verklaren in het bergbeen en het dalbeen. Door te ploegen in de sneeuw op een helling staat het bergbeen altijd net wat hoger dan het dalbeen. Bij belasting van beiderzijds 50%,
trekt deze vergroeiing daarna niet meer bij.
Bij de bergbevolking is dit door de jaren heen geïntegreerd in het genoom. Echter,
de Holländer die zich wagen aan deze populaire bergsport missen deze genetische mutatie. Voor hen is lopen met ski’s onder hun voeten geen eenvoudige bezigheid.
De fanaten onder de tourskiërs checken in de maanden oktober en november onophoudelijk het weerbericht op nieuwe sneeuw; staan te popelen hun voeten te laten vervormen in een harde schoen en voelen zich pas weer compleet met ‘de lange latten’ onder. Loos gehts, de app ‘Peak Hunter’ ingeschakeld om dit winterseizoen maximaal nieuwe toppen toe te voegen aan hun dagboek. Niks kan het gevoel evenaren, van een pittige tocht in de berglucht. Nadien met dove vingers en tenen, onder een laag oud zweet, de gehaalde prestaties boven een bord dampende maissoep met elkaar te vergelijken. Kauwend op de stevige bergkost, wordt direct de volgende tour gepland. Een dag zonder tourski is een dag niet geleefd. Voor dag en dauw slingeren ze het lawineapparaat om hun nek, om erop los te marcheren. Met een beetje geluk kunnen ze na de 1500 hoogtemeters, in de middag nog even afkoelen met spikes en pickels op een ijswand.
De Hollanders slaan dit alles met verbazing en gemengde gevoelens gade. Enerzijds het verlangen precies te zijn of worden zoals deze echte berggeiten, de aangeboren platvoeten werken helaas niet altijd mee. Daarbovenop een tikkeltje respect voor die immense moeder natuur, met allerlei onbekende parameters en zich tegelijkertijd afvragend; waar halen ze de energie vandaan?
Anderzijds verklaren we ze voor waanzinnig, waarom een vrij weekend voor dag en dauw uit de veren, als je ook zonder lichamelijk ongemak van de zon en sneeuw kan genieten met een pilsje erbij. Dit punt snel getackeld door de ‘Gipfelschnapps’. De worst hang aan een touwtje voor je neus en keeps you going, om op de top de glazen te laten klinken. Het voelt inderdaad als een overwinning en heldendaad. Bovendien geeft zo’n kopstoot wat extra moed voor de afdaling door het ongerepte en ongeprepareerde sneeuwlandschap.
Routeplanning, sneeuw- en weercondities worden vooraf nauwkeurig bestudeerd door de Bergführer. Een goede bergführer red je leven preventief, door je niet in gevaar te brengen en rekening te houden met ieder z’n lichamelijke (on)mogelijkheden. Proosten doen we uiteraard op hem of haar.
De eerste tourskitochten maken je weer kinds. De ontwikkeling van baby tot volwassene in enkele uren herhaald. Als opvoeddeskundige de gids, de rots in de branding, die gedoseerd alle vaardigheden en kennis bijbrengt. Soms streng, doch meestal opgewekt en met een lach. Het start met opnieuw leren lopen, vervolgens zindelijk maken, corrigeren, nieuw (bergjargon) leren spreken, en dat blijven herhalen tot je alle handelingen zelfstandig kunt.
Wanneer je daarna nat van het zweet, gloeiend door de zon en inspanning, de dikke meelsoep naar binnen aan het werken bent; zit je tot je eigen verbazing ineens een volgende tour te plannen. Zo gemakkelijk verspreidt dat 'tourski virus' zich blijkbaar. Nu alleen nog een paar echte bergbenen kweken.
Foto's Averstal
