Gluren bij de buren in Uri

Soms denk je wel eens terug aan waar je je bevond op zo’n zelfde doordeweekse zondag dag een jaar of wat geleden. Waarschijnlijk op een of andere ingedutte verjaardag, gezapig een stuk huisgemaakte slagroomtaart weg aan het kauwen van de HEMA. Aan de linkerkant een halftamme aangetrouwde neef, die popelt je alles uit te leggen over zijn zelf aangesloten duurzame regendouche met wisselbaar volume. Rechts de oude buurvrouw, waar je bij elke hap taart bang bent dat het kunstgebit mee naar buiten floept en op de parketvloer klettert. Je vermoedde het al bij binnenkomst. Net te laat om strategisch een stoel in de kring uit te kunnen zoeken en te vroeg om fatsoenlijk iets met alcohol te kunnen bestellen. Timing toont zich weer eens van onschatbare waarde in het leven. Onopvallend de klok volgen tot je het aantal minuten hebt uitgezeten, waarop je met enig fatsoen weer kunt aftaaien. Je jas van de kapstok rukken en met gehaaste pas de drempel over, ‘ja sorry, nee was gezellig maar ik moet nu echt weg, heb nog een andere afspraak, druk ja druk’.

Kijk dan toch nu! Wat een stap voorwaarts, wat een ontwikkeling doorgemaakt. Verlost van dit soort verplichtingen, doe er niet meer aan mee. Stap uit het renrad en ga lekker met jezelf op pad, dan wordt het pas echt gezellig . Even je grenzen verleggen. Gluren bij de buren in Uri (Joerie zonder J ), zonder klef gebak van de HEMA. Uri, het kanton met de meeste koeien. Dat is een vlaggetje waard; chauvinistisch prijkt op elk boerenhof een wapperende koeienkop. Uri staat niet bovenaan in de reisgids van Zwitserland, absoluut onterecht.

Onder andere het Maderanental, de Arnisee en de Sunnigrat vormen in de herfst de Goudkust van deze regio. De bomen met bladgoud bedekt, waar de zon maar wat graag mee speelt. De koeien weer ingewinterd in de stal en de eens zo grazige weiden geelbruin. De herfstzon reist met je mee, begeleidt je door het woud, speelt verstoppertje tussen de bomen. ’s Ochtends lekker lui, laat ze je wat langer in het donker doezelen. Niet meer noodzakelijk voor dag en dauw de tas te vullen met kleffe broodjes kaas en liters water. Weet je, laat die plastic broodbak vandaag eens expres op het aanrecht staan en schuif aan op een houten bank bij een berghut voor wat andere kost en huttencultuur.

Verbazingwekkend hoe na twee uur zweten en ploeteren over kleine paadjes vol boomwortels en stenen, er ineens een houten bord met Sunnigrathütte 200 mtr. verschijnt. Praktische gedachten dringen zich op; hoe wordt zo’n hut dan bevoorraad, onderhouden, hoe is deze hier gebouwd?

Ho, stop dat brein: Mindfuck, bevangen door de hitte; dit is bestimmt een Fata Morgana. Kijk daar ook al een oase tussen dat dorre verbrande gras. Hadden die hersens het weer bijna voor elkaar, met hun flauwe grappen. Altijd als je kapot gaat van de dorst.

Toch 200 meter verderop, waarheid als een koe, een houten gebouw met terras, volgepakt met kleurige figuren. De geur van stevige kaas, doet je maag rammelen. De wind draagt gelach en geroezemoes.

Op zondag verzamelen zich hier families en vrienden om elkaar te treffen. Hier is er altijd ambachtelijk huisgemaakt gebak. Tot een inheemse een blik op Heidelbeerkuchen werpt: ‘nee schätzeli, dat nemen we niet, dat bak ik thuis beter’ en wegbaant richting het ecotoilet. Met net voldoende decibel dat de man achter de toonbank het toch horen kan. Bescheiden zelfvertrouwen van de Zwitserse vrouw. Manlief bestelt gedwee kale koffie schnaps en frummelt zich tussen twee andere heren aan de volgepakte tafel. Koffie plus, wat een heerlijkheid. Nu dat weer op het krijtbord staat, weet je dat de winter in aantocht is.... maar nu nog even niet. Nog even mijmeren met je ogen halfgesloten, zippend van de warme zoete drank, met je armen bloot in de zon omringd door een fantastisch panorama.

Foto's: Uri, Sunnigrat, Arnisee, Maderanental

Foto's: Transruinalta Ilanz

Foto's: Hoch Gumme