Life is for the living, ik heb geleefd en Fortuna’s race gereden. En zo nog meer levenslustige uitspraken. Al is het maar omdat het zomer is en alles weer kan zonder beperkingen. Het enige wat een strobreed in de weg kan liggen is de FOMO, want er is zoveel te doen en we willen niets missen na 2 jaar onderduiken, brood bakken en boeken vol levenswijsheden lezen. Onlangs sprak mijn kalender: ‘als je een volmaakt nutteloze middag kunt doorbrengen op een volmaakt nutteloze wijze, heb je geleerd om te leven.
Rijen dik op Schiphol, we moeten, oh nee willen weer op reis naar verre oorden, om op een exotisch resort cocktails te drinken, niks van de cultuur te zien en dan met een koelkastmagneet als souvenir weer huiswaarts te keren. Of 14 uur in een oververhitte auto op zwarte zaterdag, 14 kilometer file voor de Gotthardtunnel doorstaan.
Het afzien, zal het genot versterken. Daarna kan pas echt de ‘welverdiende’ vakantie aan het Gardameer beginnen. Waar je bij het opzetten van de voortent je buurman van 3 huizen verderop tegenkomt. We zijn er weer! Dit is wat we zo gemist hebben de afgelopen jaren.
Gelukkig heb ik een hekel aan vliegen en ben ik in ‘eigen land’ nog lang niet uitgekeken. Toch wil ik ook wel eens leren om te leven. Zo bezorgt actieve nutteloosheid mij dit jaar de Gornergrat Marathon in Zermatt. Tijdens de voorbereiding heel wat trainingsuren de tijd om te overdenken wat mij en anderen beweegt zich zo’n voornemen op te leggen. Is het persoonlijke bevestigingsdrang, competitiedrang, een lichamelijke fitheidstest? Ben ik erop achteruit gegaan afgelopen jaar? Wil ik mij nu al gaan verzetten tegen de tand des tijds in plaats van de eerste scheurtjes te omarmen? Het volgende nutteloosheidsdoel onafwendbaar; een cursus zelfacceptatie tijdens een yogaretraite op een peperduur resort op Bali? Gelukkig houd ik niet van vliegen…
Wellicht is dit proces eenvoudigweg biologisch verklaarbaar en ben ik gewoon een slaaf van mijn zenuwstelsel. Een vat vol biochemie met een voorkeur aan snelle bevrediging, altijd hongerig naar endorfine en dopamine, hol ik ongeremd m’n synapsen achterna.
Tijdens trainingsdagen tref ik verschillende andere ‘gesjeesde lotgenoten’ op smalle bergpaden met dikwijls als doel nog langere afstanden, de ultrarunners. De topidioten voor wie 42 km niet meer genoeg is. Kent het verleggen van grenzen geen grens?
Er volgen korte gesprekken na uren dwalen. Altijd klinkt vooral de liefde voor de natuur door in de verslagen over gelopen runs. Het herkenbare machtige gevoel, na uren krachtsinspanning, verzuurde bovenbenen, straaltjes zweet langs je ruggengraat, bonkende borstkas. Daarna het moment dat het landschap achter de richel zich openbaart en je je ontdekkingsreiziger in de 21e eeuw waant, erop uitgestuurd om onbekende en onherbergzame gebieden in kaart brengen. ‘This land is mine versus this land is me’.
Bij deze kleine ontmoetingen komen PR’s en zege nooit ter sprake. Wel tips voor de trailrunbucketlist, langs gebieden met een overtreffende trap qua schoonheid. Informatie wordt tijdens een korte pauze gedeeld op basis van verhaal en ervaring, destijds essentieel toen wij als nomaden nog grote afstanden aflegden, voedsel en water achterna.
De karavaan die als een sliert door het landschap slingert, Zwitserse dwaaltaal verspreidend, als een kudde gazelle en zebra’s van de Serengeti naar de Maasai Mara’, op zoek naar de volgende waterbron voor dorstige monden. Voorop de verkenners. Soepel, atletisch en met lichte tred. Gevolgd door de middelmatige massa en als hekkensluiters; de oude strammen, taai en in gelijkmatig tempo volhardend.
Maar vergis je niet, de jaren ervaring tellen mee in hun voordeel en zij verdienen respect. De tocht meermaals doorstaan, wetend dat je niet als een ongeremde dolle stier direct al je reserves moet aanspreken. Bevrijd van bewijs- en competitiedrang, gaan zij ‘Festina lente’. Stoppen af en toe om diep de ijle lucht in te snuiven. Blik op de hemel gericht, een glimlach speelt om de lippen, waarlangs een zweetdruppel ontsnapt. De top van de Matterhorn ferm aan de wolkeloze hemel. Het pad met stenen bezaaid, ieder moet uiteindelijk zijn eigen weg zien te vinden langs de Leisee.
Zonlicht weerkaatst op het water en kleurt deze het ene moment smaragdgroen, dan weer diepblauw. Stukjes naaldbos bieden welkome schaduw, zonnestralen divergeren en breken op de stammen, een magisch effect toont zich. Knoopkruid en Gentiaan geven de geurige weiden kleur. De route nooit een vlakke lijn, al stijgend en dalend gaat het uiteindelijk alleen nog maar bergopwaarts. Bij de finish een blij onthaal, de dorst kan worden gelest en het leven gevierd.
Foto's: Zermatt
